Yıllardır uykularımızdan uyandığımız, hafta sonlarımızı verdiğimiz, uğruna tatillere çıkamadığımız işyerimiz için ayrılık çanları çaldığında daima “haklıyız”dır. Tamam, itiraf edelim, işveren değilsek yasanın da yüzü, “prensipte” biraz daha bize dönüktür.
Haklı nedenlerimizi, bir bir sayarız; tüzel dünyada bir mana ihtiva edip etmediğine bakmaksızın. Zira, haklıyız!
Bakalım, ne durumlarda biz personeller haklıyız?
Çünkü, işçiyizdir ve fiyatımız hem vaktinde hem de tam ödenmiyordur.
Bir bakmışızdır, bağlantının başındaki gülen hızlar ağlayan hızlara dönmüştür. Ağzımızın suları aka aka karşılıklı anlaşarak ve memnuniyetle, hiç bitmeyecek bir seyahate çıkar gibi
çerçevesini çizdiğimiz “görev tanımlarımız” manasını o denli bir yitirmiştir ki; hedefimizi kaybetmişizdir. Evvelce belirlenmiş çalışma kurallarına patronumuz uymuyordur, net!
Şimdi tekrar şu başlarken güller açan yüzümüzü solduran kimi beyanlar olmuş olabilir. Ne üzere mi?
İşveren, bir bakmışsınız iş kontratı yapılırken mukavelenin asıllı noktaları hakkında birtakım bilgiler vermiş. E, işe girince ne görelim! Patronun sunduğu koşullar, bilgiler, asıllı noktalar yanlış. Konuttaki hesap, çarşıya uymuyor! Patron emekçiyi yanılttı mı yani? Yanıltılmışız. Latife beyanı desen değil! Nereden baksak “evlenme vaadiyle kandırma” bu!
İşyerinde taciz vardır, mesela! Ancak artık tacizin tarifinin üstünden kim geçecek tekrar tekrar! Daima olmuyor mu bu türlü şeyler? Görmezden geliyor alışılmış patron. Kısacası, patron işbu taciz karşısında bir şey yapmıyordur.
Bir işe girdik diye canımızdan olmamalıyız o denli değil mi?
Yaşam hakkının çalışma hakkından evvel geldiğini de tekrar etmeyelim değil mi? İş kontratımızın konusu olan işi yapacağız diye hayatımız tehlikedeyse efendim… Türkiye’de ölen personel sayılarına bakarak bir ah çeker, mevzuyu kapatmak zorunda hissederiz.
Malum, yeni iş, orijinal iş arkadaşları, tertemiz bir çalışma ortamı… Durun durun! Yoksa, daima olarak birlikte çalıştığımız ve/veya yakından görüştüğümüz çalışma arkadaşımız, tahminen de işverenimiz bulaşıcı bir hastalığa tutulmuş ise? Sıhhat teminatımız gitti gidiyorsa elden…
*
Bu saydığımız senaryoların hiçbiri yaşanmadı. Hiçbir ihtimal gerçekleşmedi diyelim ki… Patron, bizi yahut ailemizi tehdit etmiş ise (yaşanmıyor üzere yapmayalım) evet patronumuz bizi tehdit etmiş yahut öteki bir suça sürüklemiş ise; diğer bir deyişle patronumuz, Türk Ceza Kanunu kapsamında da hata oluşma tabanı hazırlamışsa, ayrılabiliriz o limandan.
Peki, tüm bunlar futbol dünyasında nasıl oluyor? Sportif haklı sebep tam olarak neye deniyor?
Haydi gelin, yirmi üç yaş üstü, profesyonel bir futbolcu düşünelim sizinle… Bu futbolcu, dönem sonunda, kulübünün oynadığı resmi karşılaşmaların %10’undan daha azında forma talihi bulmuş olmasın mı?
İşte, koca bir dönem sonunda kulübünün oynadığı karşılaşmaların %10’una bile dâhil olamamışsa futbolcu, sportif haklı sebeple fesih hakkı, imdadına yetişiyor. Doğal ki biz, her vakit olduğu üzere somut olayımıza bakacağız ve “sportif haklı sebep” kurumu için karar vereceğiz.
Peki futbolcu, bu hakkını istediği vakit kullanabilir mi?
Yani, sportif haklı sebeple istediği vakit mukavelesini feshedebilir mi?
Hayır, canı istediğinde sportif haklı sebebe dayanıyorum ve kulübü terk ediyorum denilemiyor. Hem futbolcunun, sportif haklı sebeple fesih hakkını kullanması için yalnızca on beş günü var!
On beş günlük mühlet ne vakit başlar, bunu nasıl anlayacağız derseniz?
Kulübün, içinde bulunulan dönemdeki son karşılaşması bittiği üzere on beş günlük müddet başlar efendim. Mühleti içinde sportif haklı sebebe dayanarak mukavelelerini fesheden futbolcular; haliyle hak kaybı yaşamıyorlar.
