İnsanlığın tarihi boyunca yıldızlara olan ilgisi artarak devam etti. Birinci beşerler taşkınları ve göç vakitlerini anlamak için yıldızlara bakarken, sonrasında bu gök cisimlerini kullanarak dinler oluşturdu, vakti ölçtü, cihanın sırlarını çözmek için çalışmalar yaptı.
Takvimler 20 Ağustos 1977‘yi gösterdiğinde NASA, Voyager-2 isimli aracını uzaya yolladı. 16 gün sonra da Voyager-1, ikiz kardeşine eşlik etmek üzere uzay boşluğundaki yerini aldı. Gezegenimizden sırasıyla 19,3 milyar ve 23,3 milyar km uzakta bulunan bu araçlar, en uzaktaki insan imali araçlar olarak da tarihe geçti.
Houston, bir meselemiz var
Voyager araçlarının içinde yakıt olarak kullanılmak üzere radyoaktif izotop plutonyum-238 kullanılıyor. Bu izotop ışıma yaptıkça güç yayarken, radyoizotop termoelektrik jeneratörleri aracılığı ile bu enerjiyi toplayan araçlar uzaydaki seyahatlerine devam etti. Başlangıçta 450 watt güce sahip olan bu araçlar, her yıl 4-6 watt güç kaybediyor.
NASA mühendislerine nazaran araçların çalışması için aşağı yukarı 200 wattlık bir güç gerekiyor. Bu yüzden, araçları riske atmak istemeyen mühendisler gerekli görmedikleri tüm sistemleri kapatarak araçların ömrünü uzatmaya çalışıyor.
Yine de sistemleri kapatarak ya da aracı minimumda çalışmaya zorlayarak gidebileceğimiz yol da kısıtlı. Öncelikle bu aygıtlar mekanik ve vakit içerisinde bozuluyorlar. Vakitle bu araçlar artık kullanılmaz hale gelecektir lakin öncesinde bilim insanları, Voyager 1 ve 2’yi çalışır tutmak için ellerinden geleni yapıyor.
Voyager 1 ve 2, ana vazifeleri olan gaz devlerine kadar olan uzayı keşfetme misyonunu ise 1989’da tamamladı.
